Zespól pałacowy w Janowie powstał w drugiej połowie XIX wieku. Majątek często zmieniał właścicieli. Kilkakrotnie sprzedawany, na początku XX stulecia trafił w ręce Lucjana Celińskiego. Nowy właściciel wraz z małżonka, Cecylią z Potockich, w roku 191- zbudował tu nowy, dwukondygnacyjny pałac.

Do rezydencji wzniesionej na planie prostokąta prowadzi efektowny portyk wsparty na toskańskich kolumnach. Na jego szczycie widnieją herby obojga małżonków -„Topór” i „Pilawa”. Elewację frontową zdobi trójosiowy, boniowany ryzalit, zwieńczony dwuspadowym dachem. Do budynku wiodła aleja lipowa a rezydencje otaczał piękny park krajobrazowy założony w drugiej połowie XIX wieku.

W rezydencji w czasie II wojny światowej mieściło się niemieckie kasyno oficerskie. Pod koniec wojny, wraz z innymi zabudowaniami, miała zostać zaminowana przez wycofujących się okupantów. Przed zniszczeniem pałac uratował nadspodziewanie szybko nadciągający front wschodni. Niemcy musieli uciekać i nie zdążyli rozmieście min.

Po II wojnie światowej majątek przeszedł na własność państwa. Znaczna jego część przekształcono wówczas w tereny rolne użytkowane przez PGR. Budynek dworski miał różne przeznaczenie. Był siedzibą ośrodka szkoleniowego dla rolników, później Zespołu Szkol Rolniczych.

W wyniku zaniedbań park zaczął podupadać. Cześć parkowego starodrzewia przetrwała do dziś i dzięki temu możemy podziwiać rozłożyste kasztanowce, lipy, wiązy i jesiony.

Pomimo dziejowych zawirowań budynek w znacznej mierze zachował swój pierwotny kształt i jest znakomitym przykładem rezydencji wiejskiej tamtego okresu.