Piętrowy budynek z czerwonej, palonej cegły stoi nad samym brzegiem malowniczo meandrującej rzeczki Ossownicy. To stary młyn wodny, cenny przykład architektury przemysłowej, wpisany w 1981 roku do rejestru zabytków. Makówiec Mały to sielska, niewielka miejscowość leżąca nad rzeką Ossownicą. Mieszkańcy Makówca czerpali liczne korzyści z położenia wsi nad wodą. Rzeka nie tylko obfitowała w ryby, dzięki czemu mogło rozwijać się rybołówstwo, ale również w okolicznych nadrzecznych zaroślach gnieździło się ptactwo i dzika zwierzyna. Co nie mniej ważne z gospodarczego punktu widzenia, dzięki położeniu nad rzeką, w Makówcu mógł działać młyn wodny. Niegdyś mechanizmy młynów napędzane były za pośrednictwem różnych typów kół młyńskich albo bardziej wydatnych turbin wodnych. Ten w Makówcu, w drugiej połowie XX wieku, został przekształcony w młyn elektryczny.

Budynek młyna, fachowo zwany młynicą, zachował się w Makówcu Małym w dobrym stanie do dziś. Jest to solidna, piętrowa, ceglana budowla przykryta dwuspadowym dachem.

Młyny to nie tylko swojski element krajobrazu dawnego Mazowsza, ale również obiekty ważne dla gospodarki wiejskiej. Te wodne najczęściej były młynami zbożowymi – w nich przetwarzano ziarno na mąkę oraz kaszę. Młyny wodne, rozpowszechniały się stopniowo, wypierając proste żarna oraz mechanizmy kieratowe, poruszane siłą ludzi lub zwierząt. Wiejskie młyny – dzięki skomplikowanemu mechanizmowi oraz kluczowemu znaczeniu gospodarczemu – często obrastały legendami. Wiele ludowych przekazów opowiada o chytrym młynarzu, któremu usługiwał diabeł albo o innych istotach demonicznych, które kryły się w zakamarkach starych młynic.` Choć młyn w Makówcu Małym od dawna nie miele ziarna na mąkę, nadal bywa wykorzystywany.